Op het deksel staat volgens origineel recept. Ik zou het leuk hebben gevonden als dat daadwerkelijk het geval was geweest, maar op het internet kan je hier genoeg vergelijkbare voorbeelden van vinden. Soms gevuld met gips of andere materialen, maar mijn voorkeur blijft uitgaan naar het hier veel gebruikte ytong. Misschien brengt het mensen op ideeën als ze deze formicariums zien en daarom heb ik besloten het te posten.
De werkwijze voor het formicarium is vrijwel hetzelfde geweest als bij het maken van de formicariums in de plastic bierbekers en daarom heb ik ervan af gezien om twee keer hetzelfde verhaal te vertellen. Voor de mensen die het wel willen weten en een hekel hebben aan scrollen dan kan je hier terecht http://www.antforum.nl/viewtopic.php?f=11&t=7763
Het grootste verschil was voor mij wel dat het plastic van de koekdoos stugger is en minder vergevingsgezind dan bij een bierbeker het geval is.
De eerste versie was bestemd voor de kolonie Charlie. Even speelde ik nog met de gedachte om alleen het onderste deel te gebruiken en zodra de kolonie groter was het tweede in de koekdoos te laten zakken, maar deze gedachte heb ik tenslotte losgelaten. De kolonie bevatte voldoende mieren om beide stukken te kunnen bewonen.
Een bijkomstigheid was mijn ontdekking dat ondanks dat de twee delen op elkaar staan toch alleen het onderste deel vochtig blijft, zolang ik natuurlijk het waterreservoir in gebruik houd. De mieren hebben dan een duidelijke keuze tussen een vochtig of een droog verblijf.
Het waterreservoir heb ik hier hoger gemaakt dan bij de latere versies het geval is. Ik gebruikte geen barrière van talk of olie op de rand, maar een bakje water waarin ik de koekdoos plaatste. De mieren liepen dus ook op de buitenkant van het formicarium en bezochten regelmatig het waterreservoir. Soms alleen om te drinken en anders bleven de werksters er nog een tijdje rondhangen.
Het was een simpel ontwerp met parallel lopende, golvende gangen die door middel van drie gangen met elkaar verbonden waren. In de gangen maakte ik vertrekken door plekgewijs grotere en diepere rijtjes met gaten te boren. Wat mij later na ingebruikname opviel was dat de mieren ‘ondergronds’ nu meer van hun bewegingsvrijheid genoten door actiever rond te lopen. Het maakte echter minder goed zichtbaar wat in de kamers gebeurde. De gangen met een diameter van van vijf tot zes millimeter bij de kamers werden door de mieren al snel benut om broed neer te leggen als een kamer vol raakte.
De buitenwereld bevat een rotsformatie met een diagonale toegang. Het wekt momenteel een wat haveloze indruk. Gedurende de maanden dat het is gebruikt door de mieren als nest is de theekleur vervaagd en vuil achter gebleven in de bellenstructuur van het ytong. Iets wat lastig schoon te maken blijkt te zijn.
Bij de volgende versie koos ik er voor om een ruime meerderheid van de kamers niet in het gangenstelsel te verwerken. Het leidde er later toe dat de werksters meer kamers in gebruik namen om het broed kwijt te kunnen.
Bij de enkele kamer die nog wel in de gang was verwerkt werd ook nu weer de gang gebruikt om meer broed op te kunnen slaan dan in de kamer alleen mogelijk was.
De gangen zelf kregen weer een kleinere diameter van vier tot vijf millimeter en ik experimenteerde met kamers van verschillende grootte.
Ik heb het formicarium nog altijd in gebruik. De enige tegenslag die ik hierbij heb ondervonden in het ontstaan van algengroei. De mieren hebben er geen merkbare last van, maar het is een visueel minpuntje.
Een derde variant was in de maak vanwege de sterke groei die mijn kolonie Hotel vertoonde. In ieder geval tot de mieren zelf een oplossing voor het probleem van ruimte te kort hadden gevonden door eenvoudig het waterreservoir in gebruik te nemen. Het verliep niet geheel zonder slag of stoot, omdat ik medewerking weigerde te verlenen, maar de mieren waren hardnekkiger en meedogenlozer dan ik in dit geval. Je kan over de korte patstelling lezen in mijn blog over de Lasius niger.
Het onderste deel is in vergelijking met de vorige versies kleiner dan het deel dat hier op komt te rusten. Het blijkt in de praktijk wat lastig te zijn om het eruit te halen en om deze reden heb ik het voorzien van een gat waar een bout in kan worden gedraaid om het mij mogelijk te maken aan te kunnen trekken.
Om het waterreservoir te vullen heb ik meerdere, verticaal lopende, korte gangen in het ytong geboord. Het maakt het de toekomstige bewoners mogelijk om snel het reservoir te verlaten als ik deze aan het vullen ben. Bij de kolonie Foxtrot zijn een aantal werksters verdronken, omdat ze werden getroffen door de waterstraal uit de spuit en vervolgens in het water belandde, waar het ze niet meer is gelukt om de kant te bereiken. Het stelt mij tegelijk in staat om een andere opening te kiezen als er werksters hinderlijk in de weg zitten bij een opening.
De kamers zijn vrij standaard geworden en elk twaalf millimeter lang, ongeveer tien millimeter breed en een hoogte van zes tot acht millimeter. Het plafond loopt schuin omhoog naar het plastic toe. Voor de mieren van geen enkel nut, maar het maakt het mij mogelijk om beter in de kamer te kunnen kijken. Een enkele kamer heeft een lengte van vijftien millimeter gekregen, maar dat was omdat ik uitschoot met de boormachine. Een aantal andere kamers hebben zelfs een kleinere omgang gekregen en dat was wel een bewuste keuze of beter gezegd een nieuwe test. Het gangenstelsel heeft wel dezelfde diameter behouden van vier tot vijf millimeter. De werksters hebben letterlijk al voldoende aan een paar millimeter, maar ik zag in het verleden de koningin bij drie millimeter buikschuiven en bij vier millimeter liep ze toch opmerkelijk makkelijker. Het is visueel bovendien ook wat leuker voor de hobbyist om de mieren elkaar in de gangen te zien passeren. Het stelt de kolonie daarnaast in staat om kleinere prooien wat dieper het nest in te trekken.
De toegang tot het nest bestaat niet langer meer uit een diagonale gang door de rotsformatie, maar ditmaal uit twee openingen aan de zijkant die ook in omvang zijn terug gebracht tot dezelfde diameter als de rest van de gangen. De rotsformatie zelf heb ik gehandhaafd. Het kan als tafel gaan dienen waarop ik suikerdeeg en of voedsel aanbied.
Ik zal het laatst gemaakte formicarium pas in 2017 in gebruik gaan nemen als de kolonie Hotel de diapauze in de koelkast goed heeft doorstaan en nog verder in omvang is toegenomen. Aangepaste varianten in de toekomst sluit ik niet uit.
De werkwijze voor het formicarium is vrijwel hetzelfde geweest als bij het maken van de formicariums in de plastic bierbekers en daarom heb ik ervan af gezien om twee keer hetzelfde verhaal te vertellen. Voor de mensen die het wel willen weten en een hekel hebben aan scrollen dan kan je hier terecht http://www.antforum.nl/viewtopic.php?f=11&t=7763
Het grootste verschil was voor mij wel dat het plastic van de koekdoos stugger is en minder vergevingsgezind dan bij een bierbeker het geval is.
De eerste versie was bestemd voor de kolonie Charlie. Even speelde ik nog met de gedachte om alleen het onderste deel te gebruiken en zodra de kolonie groter was het tweede in de koekdoos te laten zakken, maar deze gedachte heb ik tenslotte losgelaten. De kolonie bevatte voldoende mieren om beide stukken te kunnen bewonen.
Een bijkomstigheid was mijn ontdekking dat ondanks dat de twee delen op elkaar staan toch alleen het onderste deel vochtig blijft, zolang ik natuurlijk het waterreservoir in gebruik houd. De mieren hebben dan een duidelijke keuze tussen een vochtig of een droog verblijf.
Het waterreservoir heb ik hier hoger gemaakt dan bij de latere versies het geval is. Ik gebruikte geen barrière van talk of olie op de rand, maar een bakje water waarin ik de koekdoos plaatste. De mieren liepen dus ook op de buitenkant van het formicarium en bezochten regelmatig het waterreservoir. Soms alleen om te drinken en anders bleven de werksters er nog een tijdje rondhangen.
Het was een simpel ontwerp met parallel lopende, golvende gangen die door middel van drie gangen met elkaar verbonden waren. In de gangen maakte ik vertrekken door plekgewijs grotere en diepere rijtjes met gaten te boren. Wat mij later na ingebruikname opviel was dat de mieren ‘ondergronds’ nu meer van hun bewegingsvrijheid genoten door actiever rond te lopen. Het maakte echter minder goed zichtbaar wat in de kamers gebeurde. De gangen met een diameter van van vijf tot zes millimeter bij de kamers werden door de mieren al snel benut om broed neer te leggen als een kamer vol raakte.
De buitenwereld bevat een rotsformatie met een diagonale toegang. Het wekt momenteel een wat haveloze indruk. Gedurende de maanden dat het is gebruikt door de mieren als nest is de theekleur vervaagd en vuil achter gebleven in de bellenstructuur van het ytong. Iets wat lastig schoon te maken blijkt te zijn.
Bij de volgende versie koos ik er voor om een ruime meerderheid van de kamers niet in het gangenstelsel te verwerken. Het leidde er later toe dat de werksters meer kamers in gebruik namen om het broed kwijt te kunnen.
Bij de enkele kamer die nog wel in de gang was verwerkt werd ook nu weer de gang gebruikt om meer broed op te kunnen slaan dan in de kamer alleen mogelijk was.
De gangen zelf kregen weer een kleinere diameter van vier tot vijf millimeter en ik experimenteerde met kamers van verschillende grootte.
Ik heb het formicarium nog altijd in gebruik. De enige tegenslag die ik hierbij heb ondervonden in het ontstaan van algengroei. De mieren hebben er geen merkbare last van, maar het is een visueel minpuntje.
Een derde variant was in de maak vanwege de sterke groei die mijn kolonie Hotel vertoonde. In ieder geval tot de mieren zelf een oplossing voor het probleem van ruimte te kort hadden gevonden door eenvoudig het waterreservoir in gebruik te nemen. Het verliep niet geheel zonder slag of stoot, omdat ik medewerking weigerde te verlenen, maar de mieren waren hardnekkiger en meedogenlozer dan ik in dit geval. Je kan over de korte patstelling lezen in mijn blog over de Lasius niger.
Het onderste deel is in vergelijking met de vorige versies kleiner dan het deel dat hier op komt te rusten. Het blijkt in de praktijk wat lastig te zijn om het eruit te halen en om deze reden heb ik het voorzien van een gat waar een bout in kan worden gedraaid om het mij mogelijk te maken aan te kunnen trekken.
Om het waterreservoir te vullen heb ik meerdere, verticaal lopende, korte gangen in het ytong geboord. Het maakt het de toekomstige bewoners mogelijk om snel het reservoir te verlaten als ik deze aan het vullen ben. Bij de kolonie Foxtrot zijn een aantal werksters verdronken, omdat ze werden getroffen door de waterstraal uit de spuit en vervolgens in het water belandde, waar het ze niet meer is gelukt om de kant te bereiken. Het stelt mij tegelijk in staat om een andere opening te kiezen als er werksters hinderlijk in de weg zitten bij een opening.
De kamers zijn vrij standaard geworden en elk twaalf millimeter lang, ongeveer tien millimeter breed en een hoogte van zes tot acht millimeter. Het plafond loopt schuin omhoog naar het plastic toe. Voor de mieren van geen enkel nut, maar het maakt het mij mogelijk om beter in de kamer te kunnen kijken. Een enkele kamer heeft een lengte van vijftien millimeter gekregen, maar dat was omdat ik uitschoot met de boormachine. Een aantal andere kamers hebben zelfs een kleinere omgang gekregen en dat was wel een bewuste keuze of beter gezegd een nieuwe test. Het gangenstelsel heeft wel dezelfde diameter behouden van vier tot vijf millimeter. De werksters hebben letterlijk al voldoende aan een paar millimeter, maar ik zag in het verleden de koningin bij drie millimeter buikschuiven en bij vier millimeter liep ze toch opmerkelijk makkelijker. Het is visueel bovendien ook wat leuker voor de hobbyist om de mieren elkaar in de gangen te zien passeren. Het stelt de kolonie daarnaast in staat om kleinere prooien wat dieper het nest in te trekken.
De toegang tot het nest bestaat niet langer meer uit een diagonale gang door de rotsformatie, maar ditmaal uit twee openingen aan de zijkant die ook in omvang zijn terug gebracht tot dezelfde diameter als de rest van de gangen. De rotsformatie zelf heb ik gehandhaafd. Het kan als tafel gaan dienen waarop ik suikerdeeg en of voedsel aanbied.
Ik zal het laatst gemaakte formicarium pas in 2017 in gebruik gaan nemen als de kolonie Hotel de diapauze in de koelkast goed heeft doorstaan en nog verder in omvang is toegenomen. Aangepaste varianten in de toekomst sluit ik niet uit.
wel jammer dat de mieren niet door een buis naar de buitenwereld gaan, dat vind ik er altijd leuk uit zien.